Ruszamy 2 marca spod stadionu olimpijskiego w Rio de Janeiro, by po 145 dniach jazdy na rowerze i pokonaniu ponad 9.000 km dotrzeć 24 lipca do Tokio, w dniu inauguracji igrzysk olimpijskich. Dla mnie, to będzie już czwarta wyprawa rowerowa na igrzyska olimpijskie – święto światowego sportu.

Wcześniej jechałem z greckiej Olimpii do Pekinu (2008), z Pekinu do Londynu (2012) oraz z Londynu do Rio de Janeiro (2016). Tym razem nie zaplanowałem przejechania całej trasy, a tylko część południowo-amerykańską. Potem wyprawa przenosi się na Hawaje i dalej do Japonii. Przed tygodniem pisałem szerzej o tegorocznej wyprawie, oto pierwsza relacja z trasy.

Lotniczy maraton

Do Rio z Warszawy dolecieliśmy trzema samolotami. Najpierw z Okęcia do Amsterdamu. Potem przez Atlantyk do Sao Paulo i w końcu do naszego celu – Rio de Janeiro. W sumie 15 godzin lotu, z tego 12 godzin przez Atlantyk. Jak się okazało na całą – prawie 5-miesięczną trasę (2 marca – 24 lipca), po raz pierwszy nie pojedzie żaden z Polaków. Z Warszawy wylecieliśmy w „szóstkę”: Grzegorz i Maciej z Piaseczna, kolejny Grzegorz z Terespola, Łukasz z Poznania, Stanisław z Warszawy i ja. Najstarszy Maciej ma 68 lat, najmłodszy Łukasz – 46. Wszyscy zapaleni rowerzyści. Koledzy wracają do Polski 8 kwietnia – po części brazylijskiej. Ja zostaję do 5 maja i odwiedzę jeszcze Paragwaj, Boliwię i Argentynę. Warszawa i Amsterdam żegnały nas deszczem i – o dziwo – Sao Paulo też. Na szczęście w Rio było cieplutko i bezdeszczowo, ale to były miłe początki złego. W kolejnych dniach deszcze nawiedzały nas co kilka godzin i peleryny okazały się okrycieem pierwszej potrzeby. W Brazylii temperatura oscyluje wokół 24-26 stopni, a że trwa tu pora deszczowa, pogoda zmienia się dosłownie z godziny na godzinę.

Na lotnisku w Rio wylądowaliśmy o godzinie 2-giej w nocy, ale okazało się, że tu jest dopiero 22-ga. Różnica czasu wynosi minus cztery godziny. Po złożeniu rowerów i umocowaniu bagaży ruszyliśmy z lotniska do „naszego” hostelu. Mimo nocnej pory na ulicach mnóstwo ludzi poprzebieranych w przeróżne stroje, którzy zjechali tu z całego świata na słynną Paradę Zwycięzców Szkół Samby, która miała się odbyć w sobotę, 29 lutego. Jadąc ulicami miasta można było zauważyć wszechobecne sterty śmieci oraz mnóstwo śpiących bezdomnych na chodnikach – ot, Trzeci Świat. Nasz hostel położony jest w bardzo dobrym miejscu, a dzielnicy Santa Teresa, na wzgórzu o tej samej nazwie. Wystarczyło zejść kilka minut brukowaną ulicą, by znaleźć się w centrum olbrzymiego miasta.

5 dni w Rio

Przylecieliśmy w czwartek – 27 lutego, a start wyprawy zaplanowany był na wtorek – 3 marca. Mieliśmy więc 5 dni na zwiedzenie miasta. W ciągu zaledwie kilku dni nie byliśmy w stanie poznać dobrze tak wielkiej aglomeracji, więc skupiliśmy się na najważniejszych zabytkach. Pojechaliśmy zobaczyć z bliska górójącą nad miastem – niczym Giewont nad Zakopanem – imponującą 39-metrową Statuę Chrystusa Zbawiciela na górze Corcovado (Garbus).

Kolejką linową wjechaliśmy na Głowę Cukru (Pao de Acucar), granitowe wzgórze o wys. 396 m n.p.m, o charakterystycznym, kopułowatym kształcie, z ktorego roztacza się imponujący widok na miasto. Nie omieszkaliśmy również odwiedzić owianej legendarną sławą 4,5-kilometrowej plaży Copacabana, otoczonej licznymi hotelami i restauracjami. Nieopodal słynnej plaży, w hotelu Arena wymieniliśmy zakupione przez internet bilety na Paradę Zwycięzców – na oryginalne foliowane „fiszki” (52 $). Najważniejszym dniem naszego pobytu w Rio była sobota, 29 lutego. Tego dnia od godz. 20-tej, na specjalnie przeznaczonym do tego Sambodromie, odbyła się całonocna Parada Zwycięzców – przemarsz szkół samby – kulminacyjny punkt karnawału w Rio.

Sambodrom, to wydzielona ulica z betonowymi po obu stronach sektorami, na których zasiada ponad 70. tys. widzów. Każda ze szkół reprezentowana przez kilka tysięcy tancerzy i muzyków poruszających się pieszo i na olbrzymich platformach, ma 80 minut na przejście 800 m Sambodromu. Widowisku towarzyszą pokazy sztucznych ogni i głośna, rytmiczna muzyka.

Przed paradą na Sambodromie pojechaliśmy metrem na pobliski legendarny stadion piłkarski Maracana, gdzie mieliśmy okazję zwiedzić muzeum historii brazylijskiej piłki nożnej oraz wejść na trybuny kultowego stadionu. Zbudowany na mistrzostwa świata w piłce nożnej, w 1950 roku stadion był największym tego typu obiektem na świecie. Zasiadało na nim 200 tysięcy widzów. Obecnie, po przebudowie jego pojemność wynosi ok. 70 tysięcy. Wracając piechotą ze stadionu Maracana spotkało nas przykre zdarzenie. Podczas przchodzenie przez plac wypełniony różnobarwnym tłumem koledze Maciejowi skradziono telefon komórkowy, metodą „na wyrwę”. Podczas wykonywania przez kolegę zdjęć podbiegł jakiś młody człowiek i dosłownie porwał mu z ręki telefon. W ym samym czasie próbowano taki sam manewr z kolegą Grześkiem, a także ze mną. Na szczęście trzymałem telefon mocno i kradzież nie udała się.

We wtorek, 3 marca ruszamy wreszcie w trasę z Rio na południe, wzdłuż wybrzeża atlantyckiego. Rozpoczyna jazdę 20 uczestników: 8 Litwinów (1 pani), 6 Anglików (2 panie) i 6 Polaków. Następna relacja za tydzień już z trasy olimpijskiej wyprawy.
Ryszard Karkosz