W tegorocznej edycji Konkursu Talent i Praca dla najlepszego maturzysty Jaworzna w przedmiotach humanistycznych jury nagrodziło Dominikę Mocek, maturzystkę III LO.

Jaki wybrałaś kierunek studiów i na jakiej uczelni – pytamy laureatkę. Co zadecydowało o tym wyborze?

Zdecydowałam się na filologię hiszpańską na Uniwersytecie Jagiellońskim, a powodów było kilka. Po pierwsze, od zawsze fascynowała mnie filologia jako kierunek niesamowicie wszechstronny, prawdziwie humanistyczny, pozwalający zagłębić się w to, co lubię najbardziej – język, literaturę i sztukę, a przy tym otwierający wiele dróg. Na wybór samego języka wpłynęły zarówno moje preferencje, jak i względy praktyczne – w końcu hiszpański to język globalny, zapisany na stałe w kulturze europejskiej i do tego wciąż zyskujący na popularności.

Z pewnością lubisz „Don Kichota” Cervantesa. Co w tej powieści szczególnie Cię poruszyło?

„Don Kichot” to absolutna klasyka, z którą warto się zapoznać! Przede wszystkim z uwagi na cudowne ironiczne poczucie humoru Cervantesa, które nie zestarzało się od XVII wieku i które próbują oddać coraz to nowe tłumaczenia. W historii błędnego rycerza niezmiennie zadziwia mnie jej niejednoznaczność, to, jak ta pozornie prosta opowieść skłania do daleko idących interpretacji i twórczych nawiązań – poetyckich, muzycznych, filmowych. Jacek Kaczmarski pyta: kto jest większym szaleńcem – Don Kichot, który zatraca się w (wątpliwych) ideałach, czy niby-rozsądny Sancho Pansa, który wierzy w jego obietnice? I czy warto pozwolić na to, by naszymi ideałami stały się prozaiczne pragnienia? Jednym z moich ulubionych ukłonów w stronę dzieła Cervantesa jest „Ballada o późnej starości Don Kichota” Wojciecha Młynarskiego – wspaniała zabawa słowem.

Don Kichot uwielbiał słuchać opowieści o wszelakich dziwach. Czy podzielasz tę jego niezwyczajną pasję, czy jesteś raczej racjonalistką?

Trochę bliżej mi jednak do idealistki – często marzę, stosunkowo łatwo wpadam w zachwyt, chociaż uczę się chłodnego osądu i zdrowego krytycyzmu wtedy, kiedy jest to potrzebne. Dążę do wyważenia między sercem a rozumem, ale też nieprzesadnego optymizmu, bo uważam, że przydaje się w życiu.

Czy odwiedziłaś już Hiszpanię. Co Cię w tym kraju ujęło, może madryckie muzeum Prado?

W Hiszpanii byłam kilka razy, jednak jak na razie Madryt, a w nim zwłaszcza tzw. Trójkąt Sztuki, jest w czołówce mojej listy miejsc do odwiedzenia. Miałam jednak okazję poznać od kuchni rejon walencki (dosłownie, bo próbując przy tym regionalnych potraw), co było niezwykle ciekawym doświadczeniem. Odwiedziłam też Barcelonę, Blanes i Montserrat. W Hiszpanii przede wszystkim zachwyca mnie jej niesamowita różnorodność. To mieszanka kultur, kuchni, klimatów. Swój urok mają zarówno skąpane w słońcu wiejskie uliczki, jak i wielkie metropolie. Zadziwia mnie też pasja i fantazja, jaką da się zobaczyć w hiszpańskiej sztuce, obyczajach, a nawet strojach. Wreszcie – niezwykle przyjaźni ludzie.

Co Twoim zdaniem można by z mentalności Hiszpanów przenieść na nasz grunt. A może my i Hiszpanie to tak różne kultury, że nijak by się to nie powiodło?

To naprawdę bardzo ciekawe pytanie, chociaż myślę, że każdy, kto choć raz zetknął się z hiszpańską kulturą, powinien odpowiedzieć na nie sam. Ja uczę się od moich znajomych Hiszpanów przede wszystkim niezwykłej życzliwości, otwartości i zdrowego dystansu do życia. To ludzie bardzo rodzinni, ale także towarzyscy, ciekawi świata. To prawda, że sporo jest między nami różnic, ale z każdą kolejną wizytą w tym kraju utwierdzam się w przekonaniu, że jest też dużo podobieństw, dlaczego by więc nie spróbować?

Hiszpanie to odkrywcy i doskonali żeglarze. Czy myślisz, że przed Tobą wspaniałe wyprawy i wielkie wyzwania?

Mam nadzieję! W końcu język odkrywców i nowatorów powinien się do tego przyczynić. Uwielbiam wyzwania, nie wyobrażam sobie bez nich życia, ale myślę, że do tych wielkich będę docierać raczej stopniowo. Studia to dla mnie czas wyzwań na moją własną miarę: angażowania się w akcje i przedsięwzięcia, jakich w Krakowie niemało, przełamywania siebie, a zwłaszcza rozwijania talentów i intensywniejszej pracy z ludźmi. Oczywiście absolutnym musem jest program Erasmus+. Jeśli chodzi o podróże – marzy mi się ich naprawdę wiele, zwłaszcza po Europie, którą w większości znam tylko z filmów i książek. Chętnie zanurzę się w zupełnie nieznanym klimacie, np. skandynawskim. Ale planuję też dotrzeć do krajów hiszpańskojęzycznych i „perełek” rzadko odwiedzanych przez turystów. Mam nadzieję, że czeka mnie barwna przyszłość.

Znakomity hiszpański malarz Francisco de Goya ponoć był masonem. Uznaje się, że jego tajemnicze dzieła pełne są kluczy i symboli, które wskazują drogę do skarbów masonerii. Czy marzysz o tym, żeby te dzieła rozszyfrować, a może myślisz o zupełnie innej zawodowej drodze?

Takie dociekania dają mi wielką satysfakcję, więc dlaczego nie? Praca badawcza z pewnością byłaby jednym z ciekawszych wyzwań, chociaż na pewno nie skupiłabym się wtedy na jednej dziedzinie nauki. Lubię podchodzić do problemów kompleksowo. Już teraz myślę o kolejnych kierunkach studiów i mam nadzieję nie poprzestać na tylko jednej filologii. Co do przyszłej ścieżki zawodowej, nie planuję niczego ściśle, ale jestem otwarta na wiele możliwości. Najważniejszymi kryteriami są dla mnie możliwość dzielenia się wiedzą i umiejętnościami oraz poczucie spełnienia. A jeśli przy tym mogłabym kogoś zarazić moją pasją, to tylko tym lepiej!

Życzymy realizacji planów. Dziękujemy za rozmowę.

[vc_facebook]