O kuuu..! lturze dziś będzie. I to jeszcze jakiej! O cesarsko-królewskiej, bo pochylimy się na CK (cesarsko-królewskim) Teatrem Sztuk. Dlaczego cesarsko-królewskim? A czemu nie? Może pamiętacie jeszcze Ninę Terentiew, zwaną cesarzową telewizji. Taka telewizja miała swoją cesarzową, to i Teatr Sztuk może mieć.
Jeśli mówimy o stanowisku cesarzowej, to taka cysorzowa może wedle słów piosenki wszystko i: „Cysorz to mo klawe życie”. A tak na poważnie, cesarzowanie to skupienie władzy w jednym ręku. I tak nasza cysorzowa jest dyrektorem CK Teatru Sztuk, dla którego sama napisała sztukę „Świst ostateczny”. Produkcję tej sztuki sfinansował CK Teatr Sztuk oraz stowarzyszenie Wataha Sztuk, której prezesem… nie zgadniecie – jest nasza cysorzowa. A samo stowarzyszenie zameldowane jest w domu – a może powinienem użyć słowa „pałacu” – cysorzowej. Czyż to nie jest prawdziwe cesarstwo?
Ale wróćmy do sztuki „Świst ostateczny”, na której – uczciwie przyznaję – nie byłem. Nie byłem, bo cysorzowa zaprosiła z redakcji tylko wybraną przez siebie dziennikarkę, uprzedzając ją przy tym, że:
zabrania robienia zdjęć i filmowania.
Mnie akurat niedawno aparat przydzielili, to i nie mogłem na sztukę pójść. Na dodatek nasza dziennikarka się rozchorowała i też nie poszła. Pozostało mi tylko skorzystać z recenzji opublikowanych w magistrackim organie.
W tymże organie, na stronie z kulturą, bije po oczach tytuł zaczynający się… czerwoną farbą z nazwiskiem autorki sztuki (czytaj: naszej cysorzowej), który w całości brzmi tak: „Ewa Sałużanka jednak ma głowę do teatru. I to jaką!” Z pierwszego zdania tytułu wnika, jakoby autor powątpiewał wcześniej w jej zdolności teatralne, ale jest to chyba zabieg czysto retoryczny, bo w drugim zdaniu kategorycznie krzyczy (zastosował oryginalny wykrzyknik): „I to jaką!” Szef izby wytrzeźwień, bo on jest autorem tej recenzji, wyraźnie namaszcza autorkę sztuki i zarazem „Panią Reżyser” [oryginalna pisownia szefa izby] na „teatralnego geniusza”.
Taki mały skromny hołd dla cysorzowej.
Nie jest tajemnicą, że wcześniej ten sam Alex, bo on ci jest szefem izby wytrzeźwień, razem z naszą cysorzową był na jednej liście wyborczej pewnej lokalnej partii władzy. No to kto, jak nie kolega z partii ma podciągać partyjną koleżankę, która wprawdzie jest cysorzową, ale to właśnie cysorzowe tym bardziej wymagają składania im hołdów?
Obok na stronie magistrackiego organu widnieje druga recenzja. Brzmiąca zawodowo. Ale zanim o niej, to napomknę, że w świecie znane są różne tanie sposoby psychoterapii. Takim sposobem jest np. pisanie listów do siebie. Podobne bardzo dobrze działa, a koszty żadne, bo listu i tak nie wysyłamy pocztą, tylko wkładamy go na jakiś czas do szuflady. Zatem po przeczytaniu tej zawodowo brzmiącej recenzji zrozumiałem, że autorka, pisząc tę sztukę, chciała dokonać jakiejś psychoterapii. Może przeznaczonej dla widza, czyli dla mnie, ale jak wcześniej wspomniałem, nie byłem godzien dostąpić tego zaszczytu.
Zacząłem się zatem zastanawiać, kto sfinansował tę kosztowną psychoterapię, tfu! chciałem powiedzieć sztukę? Zapytałem więc samą autorkę. Próbowała się wymigać, ale w końcu powiedziała, że CK Teatr Sztuk, którego jest dyrektorem oraz stowarzyszenie Wataha Sztuk, którego jest prezesem. Niestety, nie wiedziała, kto ile dał na tę… powiedzmy sztukę. Nie wiedziała tego również jej zastępczyni. Bo jak mówiła, nie ma faktur, etc. etc.
Ale czy nie warto by tych pieniędzy, zamiast na prywatę cysorzowej, wydać na rozwój lokalnej kultury? Wspomagając młodych jaworznickich twórców?
A skoro cysorzowa pisze tak genialne sztuki, to je sobie sprzeda za dulary na Broadwayu albo w jakimś innym Hollywood. Choć teraz mocno w to wątpię, bo recenzja jej sztuki, dokonana przez szefa takiego przybytku jak izba wytrzeźwień, może być pocałunkiem śmierci dla jej „dramatycznej” twórczości.
Józef Matysik
PS Niniejszym oficjalnie pytam, kto oraz w jakim zakresie sfinansował tę sztukę?
